Unigames 2008 a.k.a. weekje Melbourne!

Tegen het advies van velen heb ik voor ik vertrok besloten om mijn Tae kwon do-pak mee te nemen. Ik wilde graag blijven sporten (3 maanden zonder sport is niet alleen erg vervelend, maar als je meedoet aan wedstrijden ook niet handig) en door aan een sport mee te doen krijg je toch een prachtige inkijk in de dagelijkse wereld van de Australische medemens (student vooral in dit geval ;-) Veel meer dan je als toerist meekrijgt natuurlijk.
Het resultaat mag er zijn. Ondanks de iets ongezondere levenstijl (damn Aussie Grill :-) mijn conditie op peil kunnen houden, slechts een paar gram aangekomen en het allerbelangrijkste: een groep leuke, vriendelijke en, zo blijkt na een week in Melbourne, ontzettend gezellige mensen leren kennen. Met deze groep aan het Australian University Games TKD-toernooi meegedaaan, waarvoor we een kleine week in Melbourne moesten verblijven. De wedstrijd was maandag al, dus de rest van de week genoten van de stad en het gezelschap. Straks volgt een dag-tot-dag, maar eerst even een stukje over de stad zelf.

Melbourne is ongeveer 1,5 uur vliegen van Sydney, richting het zuid-westen van Australie. De stad ligt ook aan de kust en is 1 van de grootste steden van het land. De verschillen met Sydney zijn meteen duidelijk als je een paar dagen daar verblijft. Zo kun je zien dat deze stad gepland is, i.t.t. Sydney, die maar een beetje luk-raak in elkaar gezet is. Straten hebben iets meer logica, er is veel groen en water in de stad en het openbaar vervoer is beter geregeld. In Sydney hebben ze na de opkomst van de auto de trams uit de stad gehaald, maar in Melbourne niet. Dus naast een groot trein- en busnetwerk beschikt de stad over een uitgebreid tramnetwerk. Wel zijn de taxis hier net zo goedkoop als in Sydney. Toch wel grappig: in Nederland neem je niet snel de taxi vanwege de prijs, maar hier is het vrij normaal om even snel een taxi te laten komen. Simpele economielessen in de praktijk gebracht dus ;-) Verder is er een ander groot verschil met Sydney: Melbourne heeft (voor mijn gevoel iig) een stuk minder Aziatische invloeden gekregen en 'voelt' daardoor meer als een Australische stad. Een negatief verschil, als je het zo wilt noemen, is het weer: Melbourne is vaker grijs en grauw en ook regent het er vaker, zo is mij verteld. Zelf heb ik daar weinig van gemerkt, aangezien het de hele week prachtig warm weer was... :-) Melbourne is ook meer stad van festivals, theater en soortgelijke dingen, waar Sydney het van kroegjes, etengelegenheden en toeristische trekpleisters moet hebben. Hoedanook, ik zou niet kunnen kiezen tussen beide steden, maar als ik op mijn gevoel af moet gaan, zou ik toch voor Melbourne gaan.

Zondag 28 september
Omdat ik later bij het team ben gekomen, vlieg ik alleen naar Melbourne. De rest van het team komt een uurtje later aan. De vlucht is wel erg vroeg, dus om 6am sta ik al weer naast mijn bed. De vlucht vertrekt iets na 8am en is verder vrij saai. In tegenstelling tot internationale vluchten is TV-kijken niet gratis, maar gelukkig heb ik een plekje aan het raam. De lucht is strakblauw en dat levert een mooi uitzicht op. Na de aankomst van de rest van het team vertrekken we met de shuttlebus richting hotel om de spullen alvast weg te brengen. Aan het eind van de middag is er de weging en daarvoor moeten we richting een gebouw naar de Victoria Universiteit. Net als Sydney heeft Melbourne een aantal universiteiten, waaronder ook de RMIT. Ik deel mijn hotelkamer met 2 andere jongens: Ned en Roy. Net als elk ander hotel verwacht ik hier een keukentje, 2 kamers en eventueel nog een bankje. De naam op de gevel spreekt boekdelen: Medina Exclusive. Dit is of een prachtig hotel of ze bedoelen dat je een exclusief uitzicht hebt op een stenen muur. Nou, het is het eerste: de woonkamer met open keuken is groter dan de begaande grond van mijn eigen huis. Naast 2 ruime slaapkamers hebben we 2 grote douches, een wasmachine en een afwasmachine. Het uitzicht vanaf het balkon (!) is gewoonweg magnifiek!
Nadat we onze spullen gedropt hebben, vertrekken we richting de weegschaal. In veel gevallen gebeurt dat 's ochtends voor de wedstrijd, maar nu is het dus de dag ervoor. Omdat ik me enigszins zorgen maakte over mijn gewicht heb ik de hele dag al bijna niets gegeten en leef ik op suikerwater (lees: cola en koffie). Vocht is nu eenmaal gemakkelijker te verliezen als het moet dan massa. Tijdens de coach meeting helpt de rest van het team de crew met het neerleggen van de matten. Verrassend genoeg vinden de andere teams het wel best en staan gezellig in de weg. Weging was oke, maar liefst 700 gram onder de grens, dus eigenlijk had ik gewoon kunnen eten.
Op de weg terug hebben we een gezellig Italiaans restaurantje opgezocht en lekker op het terras gegeten. En, zoals het hoort, iedereen aan de fris. Daarna terug naar het hotel voor een goede nachtrust, maar eerst nog even een team meeting in de kamer van Tim (coach).

Maandag 29 september, competitiedag
's Ochtends gaat de wekker al weer vroeg. De organisatie stond er op dat we ons aan de regels houden en dat houdt in: 45 minuten voor het begin aanwezig zijn. Dat betekent dus om 8:15am in de sportzaal, want de eerste wedstrijd staat voor 9am op het programma. Strakke regie is een goed idee, dus het lijkt er op dat de dag zelf dan ook soepel verloopt. Echter, de organisatie is een ramp. De matten blijven vaak leeg, de oproepen voor de volgende partijen lopen niet en de scheidsrechters maken er een zooitje van. Maar goed, niemand laat zich er door uit het veld slaan en wacht rustig totdat hij of zij aan de beurt is. Echter, op de achtergrond hebben Tim en Andrew (ook 1 van onze coaches) de organisatie overgenomen. Beide hebben al meerdere unigames georganiseerd en talloze wedstrijden meegemaakt. Ze wilden eigenlijk alleen coachen, maar op deze manier hadden we twee dagen nodig. Dus met veel ren- en vliegwerk loopt tegen het begin van de middag alles weer. Ons team komt op de mat ook moeizaam op gang. Een aantal wedstrijden worden verloren, waaronder ongetekende. Met een eindscore van 6-2 moet ik de mat verlaten. Ik kan natuurlijk de scheidrechter de schuld geven omdat hij de tegenstander heel veel liet vasthouden, of de coach voor het geven van advies die mijn 3 jaar training tegenspreekt (aanvallen tegen een langere tegenstander??) en ik ben sws iemand van de counteraanvallen. Maar uiteindelijk had ik natuurlijk gewoon moeten winnen. Omdat er 4 mensen in onze klasse zijn, toch nog een bronzen medaille gekregen. Deze zie ik dan toch vooral als aandenken aan de mogelijkheid te mogen trainen in een vreemd land met een groep gedreven tkd-ers, goede trainers en de deelname aan een groot evenement (5000 sporters!). Twee mensen van ons team wil ik nog even noemen: Sharon voor het winnen van niet alleen goud, maar ook goud/groen: deze hoogste prijs van de UniGames wordt uitgereikt aan atleten die goed gepresenteerd hebben, ruimte laten zien voor vooruitgang en zich zeer sportief gedragen hebben. En Beth, voor het behalen van zilver in haar allereerste toernooi. Haar eerste wedstrijd heeft ze gewonnen en haar tweede was een zwaar gevecht, maar helaas verloor ze die. Het is ontzettend moeilijk je eerste wedstrijd ooit te winnen en dan om zo een toernooi te doorlopen: fantastisch! Het eindresultaat voor ons team: 3 goud, 2 zilver en 7 brons. Op zich geen slechte oogst, maar het had beter gekund.
In het hotel heeft iedereen voor een eigen maaltijd gezorgd en daarna zijn we in de kamer van Tim bijeengekomen om de dag af te sluiten met veel gezelligheid en een druppeltje alcohol.

Dinsdag 30 september, laatste dag als student
Deze dag komt eigenlijk erg rustig op gang. Samen met Ned beetje tv gekeken en gelunched. Om niet de hele dag binnen te zitten, besluiten we een wandeling door Melbourne te maken. Zo komen we het City Museum tegen en besluiten daar eens te gaan kijken. Er is een expositie over hoe Melbourne over de 2 eeuwen veranderd is. Voor Europeanen is dat natuurlijk maar een kleine periode, maar hier hebben ze natuurlijk niet meer. Uiteraard is het een mooie plek om wat meer te weten te komen over Melbourne. Want Australie wordt nou niet echt uitgebreid behandeld op de middelbare school en meer dan dat de Britten hun gevangenen op het eiland dropten weten de meesten niet. De geschiedenis en huidige economie van het land blijkt toch vooral te draaien om grondstoffen, toendertijd vooral heel veel goud.
's Avonds doen we lekker lui en bestellen we 2 pizza's via Room Service en die zijn eigenlijk verrassend goed. Daarna vertrekken we richting een buitenwijk voor een potje lasergamen (laser tag zoals ze dat hier noemen). Lauren had een leuke lokatie gevonden en wij dus met goede moed op stap. Vanaf het treinstation is het maar een klein stukje lopen en al snel zijn we dus op het industrieterrein aangekomen. Daar blijkt ook een 'Sexy Land' winkel te zijn: een enorm warenhuis met alleen maar sex-gerelateerde spulletjes en natuurlijk als enige winkel in de buurt nog open. Zoiets heeft natuurlijk een enorm aantrekkingskracht op de studenten en er wordt nog even flink lolgetrapt. Maar op een vriendelijke manier, zodat zelfs het personeel er wel de grap van in zag. Na aardig wat rondjes gelopen te hebben en zelfs na een poging gewaagd te hebben bij een lokaal politiestation op een route te vragen (boel was gesloten), begint iedereen toch te twijfelen of we wel op de juiste op plek zitten. Maar google maps liet toch echt zien dat het naast die Sexy Land shop zat, zei Lauren. In de buurt ligt ook een shopping mall (uiteraard) en we gaan daar vragen waar we moeten zijn. Onderweg check ik toch maar even samen met Lauren op mijn telefoon het adres van de tent. Handig, zo'n MDA met internet! Maar dan blijkt dat ze aan het verhuizen zijn en de genoemde lokatie pas over een maand open gaat... We bekijken dan maar de plaatselijke bios, maar er draait niets leuks meer op dat tijdstip. Op de weg naar de trein is ook nog een bowling centrum, dus besluiten we daar nog even een balletje te gooien.

Woensdag 1 oktober
We nemen met nagenoeg de hele groep de trein naar Ballarat. Dit is een oud mijnplaatjes zo'n 1,5 uur met de trein buiten Melbourne. Hier hebben ze een deel van het dorp nagebouwd van hoe het was tijdens de gold rush: Sovereign Hill. Mensen in traditionele kleding werken daar om je zo een redelijk betrouwbaar beeld te geven van het leven tijdens die periode. Samen met Ned en Beth maak ik de wandeling door het dorp. De vormgeving en sfeer zijn erg mooi en alles ziet er authentiek uit. We hebben gekeken naar een demonstratie van het maken van snoepjes en uiteraard het gieten van goud. Het was erg vermakelijk om te zien wat smettend goud doet met een jonge, vrouwelijk engineer ;-) Beth vloog sws van de ene stoommachine naar de andere. Ze heeft ook ontzettend veel feitelijke kennis over Australie en een wandelende vraagbaak is verrekte handig voor iemand die niet veel weet over hun geschiedenis. Op de middelbare school blijken ze zelfs weken aan alleen al de gold rush te besteden. De muziekvoorstelling van 2 zangeressen en een gitarist was prima om aan te horen en de theatervoorstelling (pantomine) van Jack and the beanstalk was erg vermakelijk. De vliegende kip stal toch echt de show. Aan het eind van de middag nog met een grotere groep een ritje met paard en wagen gemaakt door het dorp. Het was een zeer gezellige en leerzame dag. En voor de mensen die er over nadenken om in Australie te gaan wonen: verdiep je eens in deze geschiedenis. Het is voor de Aussies allemaal erg belangrijk en maakt wandelen door de steden van het land ineens een stuk interessanter.
Terug in het hotel met Ned en Beth gegeten. Later op de avond staat een bezoek aan het casino op het programma. Iedereen gaat prachtig gekleed mee richting het Crown Casino. Ik besluit 100 AUD mee te nemen. De eerste 50 voor 'leergeld' en als ik door mijn tweede 50 heen ben, dan houdt het op. Het is mijn eerste avond in een casino en die lui willen natuurlijk gewoon je geld, dus verliezen zul je ;-) Voor mij verloopt de roulette enorm succesvol. De eerste 50 weet ik om te zetten in bij 140 dollar, dus dat is natuurlijk erg mooi. Maar netto hebben we als team toch flink verloren: bijna iedereen die meedeed heeft zijn inleg verloren. De coctails waren weer erg lekker en volgens mij heeft iedereen zich uitstekend vermaakt.

Donderdag 2 oktober
Na wat uitgeslapen te hebben, gaan we met een kleine groep in de middag richting het basketbalveld om de meiden van UNSW aan te moedigen. Op het tramstation loopt Lauren een oude bekende tegen het lijf en zij weet wel welke tram we moeten hebben, toevallig dezelfde als zij. Al is dat wel een hele andere tram dan wat de routeplanner ons had verteld. Als deze vriendin uiteindelijk de tram verlaten heeft, vertelt Tim dat ze altijd voor problemen zorgt en dat het voornamelijk komt door haar bipolar. En ook nu zijn we het slachtoffer geworden... Blijkbaar wilde ze gewoon even met Lauren kletsen, want op het moment dat we uitstappen blijken we volgens mijn tomtom nog verder van Albert Park te zijn dan dat we begonnen zijn... Terug naar het station en daar de juiste tram nemen kost zoveel tijd dat de wedstrijd afgelopen zal zijn als we aankomen, dus laten we het er maar bij zitten.
Die avond gaan we naar Dracula's! Een dinershow met als thema 'rock&horror'. Dat past wel bij mij natuurlijk en ik kijk er dan ook naar uit. Ook nu weer de routeplannen geraadpleegd en richting station gegaan. Daar wist de lokale trammedewerker te vertellen dat we de verkeerde tramlijnen hadden en toch echt een andere moesten nemen. Of we voor de gek gehouden werden of dat die man echt dom was, is nooit duidelijk geworden, maar we werden compleet de verkeerde kant op gestuurd. Het bleek een beetje een thema te worden die dag... Snel allemaal taxis laten komen en gelukkig waren we op tijd voor de show. En wat een show! Heel veel humor, prachtige muziek, dans en theater. Uiteraard werd iedereen tijdens het wachten bij de ingang subtiel verhoord en werd alles wat verteld was tegen je gebruikt tijdens de show. Iedereen droeg zijn team outfit, dus dat werd natuurlijk regelmatig even naar voren gebracht. De tent draait al 30 jaar en staat regelmatig hoog in de lijst van beste toeristische attracties. Ga dit zien!!

Vrijdag 3 oktober, dag van vertrek
We moeten om 10am uit het hotel zijn, maar de vlucht vertrekt pas in de middag. Om de tijd nog even vol te maken, geven we het laser taggen nog een poging. Het blijkt dat Crown ook een hal heeft en dat is op loopafstand van het hotel... Daar gaan we nog drie rondjes helemaal los! De laatste ronde blijkt een rematch te zijn van maandag: een ander TKD is ook in de hal aanwezig. Na een korte lunch bij Subway (gezonde fast food) gaan we naar het vliegveld voor de trip naar huis.


Het is nu zondag 5 oktober en doordat niemand mij verteld heeft dat de zomertijd is ingegaan, loop ik een uur achter op schema. Ik moet op 4pm hier weg, want Lauren heeft me uitgenodigd voor haar 21ste verjaardagsfeest. We worden met een bus vanuit sydney vervoerd en blijven daar met veel mensen bij haar ouders overnachten. Die heeft vast hele rijke ouders... Omdat ik niet voor 10am morgen terug ben in Sydney, neem ik alles mee om morgen direct naar het vliegveld te gaan. Haar opa en oma zijn Nederlandse en willen me graag even ontmoeten :-) Nu nog even snel een cadeautje uitzoeken. Vrouwen zijn al lastig qua cadeautjes, maar wat geef je een 21-jarige??? Ned is er ook, dus het is ook leuk om hem nog even te zien voor ik vertrek.