Saving Colin & OS

Het grappige van een tijdje je dagelijkse leven draaien in een ander land is dat ook je nieuwsberichten, de media en sport compleet anders ervaart. Wat voor een Aussie de normaalste zaak van de wereld is, is voor een buitenstaander best bijzonder. Neem bijvoorbeeld de Olympische Spelen. Uiteraard is er in NL uitgebreid aandacht voor de verrichtingen van 'onze' sporters, maar ook altijd voor de winnaars (die dit jaar zeker lang niet altijd Nederlands zijn...) en worden er sporten belicht waar niet eens een Nederlander aan mee doet. Zo niet in Autralie, iig niet op de zenders die hier door de ether zoeven. Daar wordt voornamelijk aandacht besteed de verrichtingen van de Aussies en zelfs als ze laatste geworden zijn, is het voortreffelijke prestatie (ook al zie je de sporters overduidelijk balen en de verslaggever een beetje begrijpeloos aankijken). En uiteraard maken ze een 30 punten achterstand op het DreamTeam met basketbal nog in een kwart goed.... Liggen ze uit een tournooi, zie de sport ook namelijks meer terug. De verrichtingen van het Nederlands kamp (of welk land dan ook) krijg je dus alleen mee als ze tegen de Aussie spelen.
Een ander bijzonder fenomeen is Colin. Dit verhaal gaat over een walvisjong die, verstoten door zijn moeder, hier in de kustwateren zwemt. Het ontroerende is uiteraard dat hij bij elke boot die hij tegenkomt probeert te zogen. De beelden zijn hartverscheurend, dan zal ik direct toegeven. Maar ze proberen nu alles in het werk te stellen het kalf te voeren en terug te krijgen in de oceaan. Wat het kalf daar dan verder moet, is volstrekt onduidelijk. de overlevingskansen zijn nagenoeg nul: een kalf hoort 2 jaar bij de moeder te zijn en dan alles te leren wat nodig is om te overleven. Zijn enige kans is om gevangen te worden en bijna een jaar gevoed en getraind te worden. Maar die faciliteiten hebben ze alleen in Amerika.
Het is vandaag Decision Day en het ziet er slecht uit voor dit prachtige dier.